فرهنگی

🔴 یه سؤال مهم تو این روزا: آیا ما برای غصب«امامت» امیرالمؤمنین گریه می‌کنیم یا چیز دیگه‌ای؟

جوابش یه نکته ظریف داره. تو واقعه سقیفه، اون چیزی که از حضرت علی (ع) گرفته شد، “حکومت” بود، نه “امامت". امامت جاییش محفوظ موند. حتی مخالفاشون هم به عظمت ایشون واقف بودن؛ می‌گفتن بره نماز بخونه و ما هم پشت سرش نماز می‌خونیم، ایشون استاد اخلاقمون باشه.

اما داستان برای ائمه بعدی فرق کرد! از امام رضا (ع) به بعد، قضیه جدی‌تر شد. چرا؟ چون ایشون رسماًادعای امامت کردن. فرمودن: «أَنَا مِن شُرُوطِهَا» (من از شروط نمازم). اینجا دیگه دشمن فهمید که مسئله فقط حکومت نیست، مسئله “رهبری الهی” است.

بر همین اساس، فشارها هم خیلی بیشتر شد: •مأمون امام جواد (ع) رو از بچگی تو حرمسرا بزرگ کرد تا کنترلش کنه. •حبس امام هادی (ع) از پنج سالگی شروع شد. •و امام حسن عسکری (ع) به طور کامل در محاصره و حبس بودن.

اون موقع، حتی “شناختن” امام هم جرم بود! اگر می‌گفتین امام حسن عسکری (ع) رو می‌شناسم، می‌پرسیدن: از کجا میشناسی؟ پس حتماً “رافضی” هستی!

درست تو همین شرایط سخت و خفقان بود که امام زمان (عج) به دنیا اومد. چون شأن و مقام ائمه، کاملاً برای مردم ثابت شده بود و دیگه دشمن نمی‌تونست این حقایق رو پنهان کنه.