فرهنگی

دلایـل بی‌وفایـی مـردان بـه همسـرانشان

۱. رفتار تحکم‌آمیز زن با شوهر

۲. سرزنش کردن مرد توسط زن

۳. بی‌توجهی زن به رابطه‌ی زناشویی

۴. توجه بیشتر زن به خانواده‌ی پدری خود

۵. تمرکز بیش از حد زن بر روی فرزندان و یا دوستان

۶. وقتی زن مانند یک مادر با همسرش رفتار می‌کند

۷. وقتی زن بذر شک و تردید را در ابتدای رابطه می‌کارد

۸. زنانی که به کار و مادیات بیشتر اهمیت می‌دهند.

اهمیت دادن به مادیات 

سالروز شهادت آیت الله مدنی(ره) دومین شهید محراب

🌷 دومین شهید محراب، الگوی پارسایی و زهد و تقوا، حضرت آیت الله سید اسدالله مدنی در سال 1292 هجری شمسی در آذرشهر به دنیا آمد. وی با وجود این که خود از مقام والایی در علم و عمل برخوردار بود، از کسانی بود که به امام خمینی(ره) عشق می ورزید پیوسته از ایشان تبلیغ می کرد. سرانجام پس از 69 سال خدمت شایسته، در 20 شهریور سال 1360 در اثر انفجار نارنجک منافقان کوردل در محراب نماز جمعه به شهادت رسید.

غیبت امام زمان (عج): یک سناریوی الهی، نه یک اتفاق تصادفی

غیبت؛ یک برنامه الهی است

برخی تصور می‌کنند اگر مردم در دوران ائمهٔ پیشین، مسیر درست را می‌پیمودند، امروز شاهد غیبت اماممان نبودیم. اما این باور، نادرست است. غیبت امام عصر (عج) یک ضرورت تکوینی و بخشی از سناریوی حکیمانهٔ الهی برای حفظ آخرین حجت خدا بود، علاوه بر اینکه در شرع نیز به آن دستور داده شده است. این رویداد، یک سیاست الهی برای عبور از بحران‌های سخت تاریخی بود، نه یک واکنش تنبیهی!

🔹 آماده‌سازی یک امت؛ مأموریت سخت امامان

تصور کنید: امام یازدهم، حسن عسکری (ع)، تحت شدیدترین نظارت‌ها در پادگان نظامی (سامرا) زندگی می‌کرد. اما یکی از بزرگ‌ترین مأموریت‌های ایشان، آماده کردن دل‌ها و اذهان شیعیان برای پذیرش امامتی غیرمعمول بود: پذیرش امام پس از خودشان که کودک هستند و بسیاری حتی او را به چشم ندیده‌اند.

با وجود تمام محدودیت‌ها، امام عسکری (ع) این مأموریت خطیر را با موفقیت به انجام رساند. ایشان با روش‌های مختلف، وجود فرزندشان (حجت بن الحسن) را به خواص شیعیان اثبات کرده و زمینهٔ پذیرش امامت ایشان و سپس غیبت را فراهم نمود.

🔹 ریشه‌های این آمادگی به کجا برمی‌گردد؟

این آماده‌سازی ذهنی و اعتقادی، یک‌شبه ایجاد نشد. شروع این جریان به دوران امام رضا (ع) بازمی‌گردد و در زمان امام حسن عسکری (ع) به کمال خود رسید. شیعیانی که توانستند امامت امام مهدی (عج) را در کودکی بپذیرند، در حقیقت ادامه‌دهندگان همان مسیرشیعیانی بودند که پیش از این، امامت امام رضا (ع) و دیگر ائمه را باور داشتند.

این فرآیند، نشان‌دهندهٔ عمق بینش و ایمان جامعهٔ شیعه و نتیجهٔ تلاش مستمر و هوشمندانهٔ ائمه اطهار برای حفظ اسلام ناب محمدی (ص) تا روز ظهور است.

عظیم‌ترین منّت الهی بر بشریت

ولادت پیامبر گرامی اسلام، حضرت محمد (ص)، تنها یک اتفاق تاریخی ساده نیست؛ بلکه عظیم‌ترین حادثه در طول تاریخ آفرینش است. چرا؟ زیرا عظمت این ولادت، به‌ اندازه عظمت و علوّ مقام خود آن حضرت است. خداوند متعال از ازل تا ابد، موجودی به این عظمت  نیافریده است.

این وجود نازنین، بزرگ‌ترین امانت الهی را بر دوش داشت؛ امانت هدایت بشر و رساندن پیام رحمت به تمام جهانیان. این مقام چنان والاست که خداوند در قرآن کریم بر مؤمنان و تمامی انسان‌ها منّت می‌گذارد و می‌فرماید: «لَقَد مَنَّ اللهُ عَلَی المُؤمِنینَ اِذ بَعَثَ فیهِم رَسولًا مِن اَنفُسِهِم»؛ قطعاً خداوند بر مؤمنان منت نهاد هنگامی که در میان آنها فرستاده‌ای از خودشان برانگیخت.

او مأموریتی الهی داشت: دریافت کتاب مکنون (قرآن) در قلب پاکش، بیان آن با زبان مطهّر و ریسمان نجات‌بخشش و در نهایت، ابلاغ و اجرای کامل برنامه سعادت بشریت. پیامبر (ص) تنها دریافت‌کننده وحی نبود؛ او مجری کامل این برنامه، الگویی بی‌بدیل و طلب‌کننده عمل از پیروانش بود تا مسیر هدایت را تا همیشه برای امت‌اش ترسیم کند.

ولادت او طلیعه‌ای از نور بود که جهل و تاریکی جاهلیت را برای همیشه نابود کرد و مسیری جدید به سوی کمال و قرب الهی گشود.

نقد روشنفکری غربزده؛ از وابستگی به حزب توده تا بیماری ذاتی روشنفکری ایرانی در بیانات رهبر انقلاب

رهبر انقلاب در تحلیل خود از روشنفکری ایران، به ریشه‌های تاریخی آن اشاره کرده و از “بیماری ذاتی” روشنفکری ایرانی سخن می‌گویند. ایشان با مثال زدن حزب توده و شخصیت‌هایی مختلف در تاریخ ایران، نشان می‌دهند که چگونه بسیاری از روشنفکران ابتدا جذب جریان‌های چپ و وابسته به خارج شدند، اما به تدریج از وابستگی آن به قدرت‌های خارجی مانند مسکو فاصله گرفتند.

کتاب “خدمت و خیانت روشنفکران” اثر جلال آل احمد، به عنوان نمونه‌ای از نقد روشنفکری غربزده مطرح می‌شود که در آن، سه ویژگی عوامانه برای روشنفکر برشمرده شده:

مخالفت با مذهب،

علاقه به سنت‌های غربی 

 درس‌خواندگی در غرب. 

رهبر انقلاب تأکید می‌کنند که این نگاه، تقلیدی کورکورانه از روشنفکری غربی است که در بستر مسیحیت زده قرون وسطی شکل گرفته، اما در ایران که دارای تمدن و فرهنگ اسلامی پویا است، قابل تطبیق نیست.

ایشان نتیجه می‌گیرند که روشنفکر واقعی کسی است که به جای تقلید از غرب، با عقل و تفکر خود کار کند و به ارزش‌های بومی و اسلامی پایبند باشد.