فرهنگی

 ضیافت رحمت: ندای خداوند با اهل طاعت و معصیت

 قالَ اللّه ُ تَعالى: اَهْلُ طاعَتى فىضِيافَتى وَأَهْلُ شُكْرى فىزيارَتى وَ اَهْلُ ذِكْرى فى نِعْمَتى وَ اَهْلُ مَعْصِيَتى لاأُؤْيِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتى، اِنْ تابُوا فَأَنَا حَبيبُهُمْ وَ اِنْ مَرِضُوا فَأَنا طَبيبُهُمْ، اُداويهِمْ بِا لْمِحَنِ وَ المَصائِبِ لاُِطَهِّرَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعائِبِ. [الجواهر السنيّه، ص 286.]

خداوند متعال مى فرمايد: اهل اطاعت من در مهمانى من اند، اهل شكر و سپاس من در ديدار من اند، اهل ذكر و ياد من در نعمت من اند، و امّا اهل معصيت و نافرمانى من، آنان را هم از رحمت خويش نااميد نمى كنم. اگر توبه كنند، من دوستدار آنانم، اگر بيمار شوند، من طبيب آنانم و با سختيها و مصيبت ها آنان را درمان مى كنم، تا از گناهان و عيبها پاكشان سازم.

تفسیر حدیث قدسی با استناد به قرآن کریم

این حدیث قدسی، تجلی گاه نام و رحمت واسعه الهی است که همه انسان‌ها، از مطیع تا گناهکار را در بر می‌گیرد. بیایید این کلام نورانی را به تفکیک، با آیات قرآن کریم مقایسه کنیم:

۱. «أَهْلُ طاعَتِی فِی ضِیافَتِی» (اهل اطاعت من در مهمانی من هستند)

· تفسیر: “مهمانی خداوند” کنایه از قرب ویژه، امنیت، آرامش و بهره‌مندی از نعمت‌های خاص معنوی است. این مهمانی محدود به بهشت نیست، بلکه در همین دنیا نیز با الطاف خفیه الهی محقق می‌شود.

· مؤید قرآنی

  · «أَلَا إِنَّ أَوْلِیَاءَ اللَّهِ لَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ» (آگاه باشید! همانا دوستان خدا نه بیمی دارند و نه اندوهگین می‌شوند) (سوره یونس، آیه ۶۲).

  · این آیه دقیقاً توصیف حال کسانی است که در “ضیافت” الهی هستند: در امان از ترس و حزن.

۲. «أَهْلُ شُکْرِی فِی زِیارَتِی» (اهل شکر من در دیدار من هستند)

· تفسیر: شکرگزاری تنها به گفتن “الحمدلله” نیست، بلکه استفاده از نعمت‌ها در راه رضای خدا و شناخت منّت اوست. این عمل، باعث افزایش نعمت و در نهایت، وصول به “دیدار” خداوند می‌شود که می‌تواند اشاره به لقای پروردگار در قیامت، یا تجلیات قلبی در دنیا داشته باشد.

· مؤید قرآنی

  · «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ» (اگر شکرگزاری کنید، قطعاً [نعمت] شما را خواهم افزود) (سوره ابراهیم، آیه ۷). این افزایش نعمت، پل‌های است به سوی دیدار حقیقی.

۳. «أَهْلُ ذِکْرِی فِی نِعْمَتِی» (اهل ذکر من در نعمت من هستند)

· تفسیر: ذکر خدا، غذای روح و نور قلب است. کسی که دائم‌الذکر باشد، در دریای نعمت‌های معنوی خداوند غوطه‌ور است، حتی اگر از نظر مادی در سختی باشد. این نعمت، آرامش قلب است.

· مؤید قرآنی

  · «أَلَا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (آگاه باشید! تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابد) (سوره رعد، آیه ۲۸).

۴. «أَهْلُ مَعْصِیَتِی لَا أُؤْیِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتِی» (اهل معصیت من را از رحمتم ناامید نمی‌کنم)

· تفسیر: این بخش، هسته مرکزی رحمت الهی را نشان می‌دهد. درهای رحمت خدا حتی بر روی گناهکاران نیز بسته نیست و هیچ انسانی نباید از لطف او مأیوس شود.

· مؤید قرآنی

  · «قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا» (بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید! از رحمت خدا ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد) (سوره زمر، آیه ۵۳). این آیه مستقیماً مؤید این فراز حدیث است.

۵. «إِنْ تَابُوا فَأَنَا حَبِیبُهُمْ» (اگر توبه کنند، من دوستدار آنانم)

· تفسیر: توبه، کلید بازگشت است. خداوند نه تنها توبه‌کننده را می‌بخشد، بلکه با او رابطه “محبت” برقرار می‌کند.

· مؤید قرآنی

  · «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِینَ» (بی‌گمان، خداوند توبه‌کنندگان را دوست دارد) (سوره بقره، آیه ۲۲۲).

۶. «إِنْ مَرِضُوا فَأَنَا طَبِیبُهُمْ، أُدَاوِیهِمْ بِالْمِحَنِ وَ الْمَصَائِبِ لِأُطَهِّرَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعَائِبِ» (اگر بیمار شوند، من پزشک آنانم؛ با سختی‌ها و مصیبت‌ها درمانشان می‌کنم تا از گناهان و عیب‌ها پاکشان سازم)

· تفسیر: این عمیق‌ترین بخش حدیث است. “بیماری” تنها جسمی نیست، بلکه بیماری روح و قلب ناشی از گناه است. خداوند خود “طبیب” است و گاهی برای درمان این بیماریِ روح، داروی “مصائب و سختی‌ها” را تجویز می‌کند. این بلاها، پاداش نیستند، بلکه درمان‌گر و پاک‌کننده‌اند.

· مؤید قرآنی

  · «وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ» (و قطعاً شما را به چیزی از [قبیل] ترس و گرسنگی و کاهش در اموال و جان‌ها و میوه‌ها آزمایش می‌کنیم و مژده ده شکیبایان را) (سوره بقره، آیه ۱۵۵). این آزمایش‌ها برای رشد و پاکسازی بندگان است.

  · «مَا أَصَابَ مِنْ مُصِیبَةٍ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَمَنْ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ یَهْدِ قَلْبَهُ» (هیچ مصیبتی رخ نمی‌دهد مگر به اذن خدا و هر کس به خدا ایمان آورد، [خدا] قلبش را [به سوی حق] هدایت می‌کند) (سوره تغابن، آیه ۱۱). مصیبت می‌تواند مایه هدایت و تزکیه قلب باشد.

 نجات در آخرالزمان: تنها راه نجات چیست؟

در آخرالزمان همه هلاک می شوند، مگر کسانی که…

حضرت امام حسن عسکری (ع) میفرمایند :

کسی در آخرالزمان از هلاکت و نابودی نجات پیدا نمی کند ، مگر این که خداوند او را به دعا برای تعجیل فرج و ظهور موفق بگرداند.

بحار الانوار، ج۱۰۲، ص۱۱۲

آیت الله بهجت : بهترین کار برای به هلاکت نیفتادن در آخرالزّمان ، دعای فرج امام زمان(ع) است ؛ البته دعایی که در همه اعمال ما اثر بگذارد. قطعاً اگر کسانی در دعا جدّی و راستگو باشند ، مبصراتی (دیدنی هایی) خواهند داشت. باید دعا را با شرایط آن خواند و «توبه از گناهان» از جملة شرایط دعا است.

با خود قرار بگذاریم که بعد از هر نماز در سجده ی شکر ، دعای اللهم کن لولیک حجت بن الحسن … و دعای ” اللهم عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَ الْعَافِیَةَ وَ النَّصْر و اجْعَلْنِا مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ “(خدایا در تعجیل در فرج مقرر کن و عافیت و نصرت به حضرت عنایت کن و ما را از یاری کنندگان او قرار ده) را با حضور ذهن و توجه به معنی و مفهوم آن ، از عمق وجودمان از خدا درخواست کنیم.

مأموریت مخفی: انتخابی در مسیر ایمان

  «مأموریت مخفی» ✨📚

کتاب «مأموریت مخفی» اثر جناب مجید ملامحمدی، رمانی تاریخی و مذهبی است که شما را به همراه قافله اخت الرضا در سفر به ایران و قم می‌کند.

این داستان جذاب با نگاهی به دوران امامت امام رضا (ع) و چالش‌های پیش روی این سفر، تحولی عمیق در شخصیت مأمور جوان داستان ایجاد می‌کند.

📖 با قلمی روان و متناسب با ذهنیت نوجوانان، این کتاب نه تنها رویدادهای تاریخی را روایت می‌کند بلکه پیامی ارزشمند از ایمان، صداقت و شجاعت را نیز به ما منتقل می‌سازد. آیا مأمور جوان می‌تواند در میانه حق و باطل، راه درست را انتخاب کند؟

“آزمون 3 ثانیه‌ای امام صادق برای تشخیص دوستان واقعی!”

سَمِعْتُ رَجُلاً يَسئلُ ابا عبدِاللّه عليه السلام فقال: الرَّجُلُيقولُ اَوَدُّكَ، فَكَيْفَ اَعْلَمُ اَنَّهُ يَوَدُّنى؟ فَقالَ عليه السلام : اِمْتَحِنْ قَلْبَكَ، فَاِنْ كُنْتَ تَوَدُّهُ فَاِنَّهُ يَوَدُّكَ [اصول كافى، ج 2، ص 652].

صالح بن حكم گويد:شنيدم مردى از امام صادق عليه السلام مى پرسيد: گاهى مردى به من مى گويد: دوستت دارم. از كجا بدانم كه (راست مى گويد و) دوستم دارد؟ حضرت فرمود: قلب خودت را بيازماى، پس اگر تو او را دوست دارى، بدان كه او نيز تو را دوست دارد.

این حدیث نورانی از امام صادق (علیه السلام) نکته‌ای عمیق در روانشناسی روابط انسانی را آشکار می‌سازد. 

تحلیل و تفسیرحدیث امتحان قلب برای تشخیص دوستی

این پرسش و پاسخ، یکی از ظریف‌ترین معیارهای سنجش محبت را ارائه می‌دهد:

مکانیزم درونی تشخیص محبت:

امام (ع) می‌فرمایند برای اطمینان از محبت دیگران، باید به قلب خودت رجوع کنی. اگر تو او را دوست داری، احتمال قوی وجود دارد که او نیز تو را دوست دارد.

چرا این معیار کارآمد است؟

· قلب انسان همچون آینه‌ای است که احساسات طرف مقابل را بازمی‌تاباند

· محبت واقعی معمولاً دوسویه است و به صورت ناخودآگاه ایجاد می‌شود

· این قانون بر اساس سنّت الهی» “القلوب بید الله” (دلها در دست خداست) استوار است

نکته ظریف:

این حدیث نمی‌گوید هرکس تو دوستش داری حتماً تو را دوست دارد، بلکه می‌فرماید قلب تو بهترین معیار سنجش است. اگر محبت تو خالص و بی‌ریا باشد، معمولاً در قلب طرف مقابل نیز پاسخ می‌یابد.

از جدال تا بیماری قلبی؛ زنجیره خطرناکی که امام علی ترسیم کرد

قـالَ اَميرُالمـؤمـنين عليه السلام: ايّـاكُمْوَالْـمِراءَ وَالْخُـصُـومَةَ فَاِنَّهُما يُمْرِضانِ الْقُلُوبَ عَلَى الاْءِخوانِ وَ يَنْبُتُ عَلَيْهِـما النِّـفاقُ. [اصول كافى، ج 2، ص 300.]

على عليه السلام فرمود:از كشمكش وجدال وخصومت بپرهيزيد، كه اينها دلها را نسبت به برادران، بيمار مى سازد و بر شاخه جدال و دشمنى، نفاق مى رويَد.

 تفسیر حدیث ایاکم والمراء والخصومة

امام (ع) در این روایت کوتاه، پیامدهای ویرانگر دو رفتار ناپسند را بیان می‌فرمایند:

۱. «يُمْرِضانِ الْقُلُوبَ عَلَى الاْخْوان» (دلها را نسبت به برادران بیمار می‌سازند):

· مِراء (جدال و ستیزه‌جویی) و خُصومَة (دشمنی و کشمکش) همچون ویروسی عمل می‌کنند که قلب را نسبت به برادر دینی مبتلا به بیماریِ کینه، بدبینی می‌سازند.

۲. «يَنْبُتُ عَلَيْهِمَا النِّفَاق» (بر شاخه آنها نفاق می‌روید):

· این دو رذیله، زمینه‌ساز نفاق هستند. وقتی دلها از صداقت خالی شد، ریاکاری و دورویی جایگزین آن می‌شود. فرد در ظاهر اظهار محبت می‌کند، اما در باطن کینه می‌ورزد.

پیام کلی: امام (ع) هشدار می‌دهند که جدال و دشمنی، تنها یک اختلاف نظر ساده نیست، بلکه بیماری قلبی و اخلاقی است که بنیان‌های اخوت دینی را از درون می‌پوساند.