فرهنگی

داستان شهادت دکتر هجرتی. شهادتی در بوی خردل؛ وقتی پزشکان در اتاق عمل سوختند!

«صبح روز ۱۶ مهر ۱۳۶۶، آسمان سومار بوی سیر و سیب گندیده می‌داد.

این، بوی مرگ بود. بوی سلاح شیمیایی صدام. 💀

رژیم بعثی عراق در جنایتی دیگر، شهر مرزی سومار را با گازهای کشنده بمباران کرد.

اما فاجعه وقتی کامل شد که بمب شیمیایی دقیقاً کنار بیمارستان صحرایی ۵۲۸ سومار منفجر شد.

در این بیمارستان، ده‌ها مجروح جنگی روی تخت بودند و تیم پزشکی به سرپرستی دکتر هجرتی مشغول نجات جانشان.

و سپس، انتخاب میان مرگ و ایثار:

با شنیدن آژیر شیمیایی، همه به پناهگاه رفتند.

اما دکتر هجرتی و تیمش ایستادند.

آنها بین نجات جان خود و نجات مجروحی که روی تخت عمل بود،

دومی را انتخاب کردند.

نتیجه:

بمب شیمیایی فرود آمد و این فرشتگان سفیدپوش،

در حالی که ماسک جراحی بر صورت داشتند، ماسک گاز نه،

مظلومانه و سرافراز به شهادت رسیدند. 🤲

این حمله، نه یک نبرد، که نقض تمام معیارهای انسانی بود.

اما در میان این جنایت، قصه‌ی شهادت پزشکانی را داریم که تا آخرین ثانیه،

به سوگند هیپوکرات خود وفادار ماندند.

اولین جرقه انقلاب

«۱۶ مهر ۱۳۴۱؛ یک تاریخ به ظاهر معمولی که اولین درگیری بزرگ حکومت پهلوی با مراجع تقلید بود! 🔥

در این روز، اسدالله علم - نخست وزیر شاه - لایحه‌ای به نام «انجمن‌های ایالتی و ولایتی» را تصویب کرد. اما در پشت این نام خشک و رسمی، دو تغییر بزرگ و مشکوک پنهان بود:

❌ حذف شرط «مسلمان بودن» برای انتخاب‌شوندگان.

❌حذف شرط سوگند به قرآن.

✅اعطای حق رأی به زنان.

اما هدف واقعی چه بود؟

این طرح،یک توطئه آمریکایی-صهیونیستی برای کاستن از عفت عمومی و ترویج فساد در جامعه معرفی شد. 🤝🇺🇸🇮🇱

واکنش آتشین علما

وقتی این خبر به گوشحضرت امام خمینی(ره) و سایر مراجع قم رسید، طوفانی به پا شد! 🌪 آن‌ها باصدور تلگراف‌های اعتراضی، خواستار لغو فوری این لایحه شدند.

اولین تهدیدها و شکستن سکوت

رژیم در ابتدا بابی‌اعتنایی و حتی توطئه پاسخ داد، اما وقتی اتحاد روحانیت و مردم را دید و نشانه‌های یک قیام عمومی را حس کرد، ترسید و در نهایت در ۱۰ آذر ۱۳۴۱ مجبور به عقب‌نشینی شد و این مصوبه را ملغی اعلام کرد.

نکته کلیدی: این واقعه،اولین پیروزی بزرگ مردم و روحانیت در مقابل رژیم شاه بود و مسیر مبارزات تا پیروزی نهایی انقلاب اسلامی را هموار کرد. 🕊

فرصتی برای لبخند آن‌ها. همه چیز درباره روز جهانی کودک

«همه چشم‌های معصوم و پراز رویا را تصور کنید… 👧🏻👦🏾 روز جهانی کودک،یک نوعدستی جهانی برای توجه به همین لبخندهاست! 🌍

اما یک سوال همیشگی: این روز اصلاً چه روزی است و چرا دو تاریخ دارد؟

📅 ۲۰ نوامبر (۲۹ آبان ماه): سازمان ملل متحد این روز را به عنوان روز رسمی کودک در سطح جهان نامگذاری کرده است.

هدف: تأکید بر حقوق کودکان و ساختن دنیایی بهتر برای آن‌ها.

🎉 ۱ ژوئن (۱۱ خرداد ماه): در بسیاری از کشورها از جمله ایران،این تاریخ به عنوان روز کودک جشن گرفته می‌شود. روزی برای شادی، بازی و یادآوری اهمیت دوران کودکی.

هردو!❤️ یکی نمادمسئولیت‌پذیری ما در قبال کودکان است، و دیگری نماد جشن و شادی برای بودنشان.

حرف آخر: مهم نیست تاریخ دقیق چه روزی است،مهم این است که هر روز را به روز کودک تبدیل کنیم. روزی برای محافظت، احترام و شاد کردن آنها.

دلنوشته روز کودک. آسمان سوراخ سوراخ

امروز تقویم می‌گوید «روز تو» است. روز جهانی کودک.

برای  همه کودکان جهان که در آغوش گرم خانواده‌هاشان، آنها را می‌بوسی،جشنی گرفته‌اند. برای من چه گرفته‌اند؟ سهم من کودک غزه چیست؟

برای من، که آسمان، جای ستاره با ترکش‌های آتشین تزیین شده است.

برای من،که لالایی شب‌هایم، سوت، انفجار و آتش خمپاره‌هاست. برای من،که مهمانی صبحگاهیم، تقسیم یک تکه نان خشک با خواهرم هست، البته اگر بتوانیم گیر بیاوریم یا تا صبح زنده باشیم.

امروز روز من است؟

پس چرا هدیه‌ام،بوی خون باروت است؟

چرا بازی جدیدم، قایم موشک با مرگ است؟ و پیداکردن یه تکه نان؟

چرا خانه‌ام،تلی از خاک و خاطره‌های دفن شده است؟

می‌گویند «کودکی، فصل رویش است».

 در دل من بذر چه کاشته‌اند که تنها وحشت و اندوه می‌روید؟

شنیده‌اید، گویند«کودک، فرشته‌ای بی‌گناه است».  پس چرا بال‌های کوچکم،این چنین سنگین و زخمی است؟

امروز روز من است؛ اما برایم قصه‌ای از صلح و آتش بست نخوانده‌اند.

برایم نقاشی آسمان آبی نکشیده‌اند.

فقط به من یاد داده‌اند که چگونه بمباران سینه‌خیز بروم. آرزوهایم را قایق کنم و به رودخانهٔ اشک‌هایم بسپارم.

شاید روز جهانی کودک، فریادی است تا جهان، صدای گریهٔ ما را بشنود.

شاید یادآوری باشد. به جهانخوارن  که با نقشه‌های جنگ، خانهٔ مهر ما را ویران می‌کنند.

ما که چیزی نمی‌خواهیم. ما فقط می‌خواهیم، در خانه پدریمان باشیم. کودکی کنیم.

پس در «روز من»، برایم آرزوی صلح نکن. برایم تفنگ‌ها را خاموش کن. برایم  خانواده‌ام، آسمان را پس بده. همان خانواده‌ای که بیرحمانه کشته شدند. آسمان سوراخ سوراخی که هنوز،از لای زخم‌هایش، نوری برای امید می‌تابد.

#به_قلم_خودم

#صفیه_گرجی 

اگر این ۴ مرحله را تجربه می‌کنید، شما تنبل نیستید؛ در حال سقوطید!

تنبلی فقط به معنی دیر بلند شدن از خواب نیست!

😴 این یک چرخه مخرب و مرموز است که آرام آرام وجودتان را فرامی‌گیرد و شما را به سمت گناه می‌کشاند.🔄

امام حسن عسکری (ع) در کتاب “تحف العقول” چهار نشانه هشداردهنده برای افراد سست‌کردار بیان می‌کنند. (عَلاَمَةُاَلْكَسْلاَنِ فَأَرْبَعَةٌ) این‌ها حلقه‌های یک زنجیر هستند:

📍 مرحله ۱: سستی ➡️ کوتاهی «آن‌قدر کار را به تعویق می‌اندازی که از برنامه عقب می‌افتی!» (یَتَوَانَى حَتَّى یُفَرِّطَ)

📍 مرحله ۲: کوتاهی ➡️ نابودی «این کوتاهی آن‌قدر ادامه پیدا می‌کند که در نهایت،اصل کار و فرصت را به کلی از دست می‌دهی!» (یُفَرِّطُحَتَّى یُضَیِّعَ)

📍 مرحله ۳: نابودی ➡️ دل‌مردگی «وقتی همه چیز را از دست دادی،ناامیدی و بی‌حوصلگی تمام وجودت را فرامی‌گیرد.» (یُضَیِّعُحَتَّى یَضْجَرَ)

📍 مرحله ۴: دل‌مردگی ➡️ گناه «و این دل‌مردگی و ناامیدی،آخرین ایستگاه نیست؛ بلکه دری است به سوی گناه و خطا!» (یَضْجَرُحَتَّى یَأْثَمَ)

نکته نهایی: این روایت به ما هشدار می‌دهد که تنبلی یک ویژگی بی‌ضرر نیست. یک بیماری روحی است که اگر درمان نشود، عواقب جبران‌ناپذیری برای دنیا و آخرتمان دارد.