فرهنگی

 چهار نور درون: وقتی عبادت می‌کنیم، چه چیزی در دل ما می‌درخشد؟

#تلنگر 

عبادت چراغ راه است، اما رنگ این نور به نیت ما بستگی دارد…

🔦 عبادت از جنس ترس نوری لرزان و بی‌ثبات است.مانند شمعی که با وزش کوچک‌ترین باد تردید، خاموش می‌شود. این عبادت، بر پایه اضطراب است، نه شناخت.

💼 عبادت از جنس معامله نوری حسابگر و شرطی است.مانند فانوسی که فقط تا جایی راه را روشن می‌کند که “سود” ما در آن باشد. رابطه‌ای است بر اساس داد و ستد، نه ایثار.

☀️ عبادت از جنس عشق نوری زلال و بی‌منت است.مانند خورشید که بی‌آنکه انتظاری داشته باشد، می‌تابد. این عبادت، زاییده شناخت و محبت است، نه نیاز و ترس.

🌳 عبادت از جنس طلبکاری اما نوع چهارم…خطرناک‌ترین و پیچیده‌ترین آنهاست. این عبادت،شبیه کسی است که به درخت میوه، فقط برای سیب‌هایش سلام می‌کند.

✅وقتی درخت پرثمر است، عاشقانه در سایه‌اش می‌نشیند.

❌و وقتی فصل میوه‌دهی به پایان می‌رسد، آن را رها می‌کند. این نگاه،"باغبان” را فراموش کرده و اسیر “میوه” شده است.

🍃 پرسش پایانی: وقتی سجده می‌کنیم، آیا به دنبال«سیب» هستیم؟ (پاداش، اجابت دعا، بهشت)… یا چشم به چهره«باغبان» داریم؟ (خداوند، به خودی خود و فارغ از هر عطایی)

پاسخ: حقیقت آنجاست که عبادتِ عاشقانه، حتی اگر سیبی نباشد، باز هم در سایه‌ی آن درخت خواهد ماند، چون عاشق باغبان است، نه میوه‌هایش.

سؤال ما از خودمان: نور درونی من در مسیر عبادت، از کدامین جنس است؟